Door: Erik van Putten

Ineens was er paniek in huize Van Putten. Mijn vrouw belde in alle vroegte. Ze had op weg naar haar werk in de dichte mist een aanrijding gehad. Het was een beste klap geweest. Het allerbelangrijkste: er was geen persoonlijk letsel. De tegenpartij en mijn vrouw waren ongedeerd uit het ongeval tevoorschijn gekomen.

Zelfs een oersolide auto kent grenzen
In een rare mengeling van emoties besefte ik hoe blij ik was dat mijn vrouw ongedeerd uit de strijd was gekomen. Dat de tegenpartij geen letsel had. En tegelijkertijd wist ik dat het afscheid van onze auto onvermijdelijk was. Ruim zeven jaren van bezit vol geschiedenis kwamen abrupt tot een eind. Een historie waarin de Opel ons overal bracht. Van Zweden tot Zwitserland, van Duitsland tot Italië, van Frankrijk tot Saarland. Hij was daarnaast de betrouwbare partner in het Nederlandse woon-werk en vrije tijdverkeer. Het was werkelijk een dijk van een auto. Zeer duurzaam gebouwd. En voorzien van fabrieksonderdelen die –wanneer nodig- pas na minimaal tien jaar vervanging behoefden. Helaas werd op die potdichtmistige eerste vrijdagochtend van oktober aangetoond dat zelfs deze oersolide gebouwde auto zijn grenzen kende. Want daar stond ie, op de trailer. Ontwricht en wel.

Het adieu voor de auto waar ik aan was gehecht
Later op de dag regelden we bij het bergingsbedrijf nog enige zaken. In het najaarszonnetje. Het zonnetje, dat die levensgevaarlijke mist deed verdrijven. De Opel stond nog steeds op de trailer. We haalden de persoonlijke bezittingen uit de auto. Als teken van definitief afscheid. Het adieu voor de auto, waar ik aan gehecht was. De auto, welke ons zeven jaar lang kostentechnisch beschermde tegen de onzekerheden van de crisis. Dat had niet met bezuinigingsdrift, maar met kwaliteit te maken. De Opel gaat zijn dagen vanaf nu slijten bij een demontagebedrijf. Een wrange constatering. Want hij was klaar voor nog wat jaartjes nationale en internationale geschiedenis. Die mogen we nu met een andere auto opbouwen.

Talisman tot het laatste moment
Gelukkig kan ik dat nog samen met mijn vrouw doen. Want zij is er nog. Dat maakt de total loss status van ons blitse bezit veel, heel veel draaglijker. Het maakt alle bespiegelingen rondom autoliefde betrekkelijk. Hoewel het gedwongen afscheid van de Opel me wel recht in het hart raakt. Ik had een band met hem. Hij was onze talisman. Een held. En dat was-ie tot het laatste moment. Omdat hij mijn vrouw –en daarmee ons- voor veel groter onheil beschermde. Door zijn fatale klap waardig en met verve op te vangen. Mijn geliefde Opel was in ieder opzicht een fenomenale auto. Een auto, welke op exact 12-jarige leeftijd total loss werd verklaard.