Door: Erik van Putten
Vaak krijg ik de vraag voorgeschoteld: “Wat maakt jou een autoliefhebber, een autofossiel, terwijl je in zo’n auto rijdt?” Mijn nabije en verder uit mijn persoonlijke levenssfeer opererende omgeving begrijpt er niets van. En wellicht begrijpt u het ook niet.
Slechts één onderdeel
Wie wel eens bij ons thuis is geweest heeft een aardige indicatie van mijn liefhebberij. Vrienden, familie en andere bezoekers kunnen onmogelijk om het rijkelijk aanwezige autoboekenpakket heen, dat zich in een hoekkast bevindt. Dat meubelstuk is een pleisterplaats voor literatuur van diverse pluimage die vergezeld wordt door een klein gedeelte uit mijn omvangrijke miniatuurverzameling. Ook is er een hoek voor diverse tijdschriften ingeruimd. De allereerste uitgave van AutoWeek hoort daar sinds kort- tot mijn grote vreugde- bij. Net zoals een aantal oude versies van andere langlopende of verdwenen bladen. Maar een aanzienlijk deel van die tijdschriftenverzameling bestaat uit uitgaven van Auto Motor Klassiek. Dat is het blad waar ik met veel genoegen fysiek en digitaal voor schrijf. Omdat vooral de klassieker het episch centrum van mijn liefhebber zijn vormt. Schrijven en verzamelen vormen slechts één onderdeel van mijn autolevensader.
Beurzen en dealers
Beurzen en musea die door mij worden bezocht roepen hetzelfde gevoel op als die eerste keer in 1979 dat ik aan de hand van mijn vader de AutoRAI in Amsterdam betrad. Iedere keer ervaar ik die opwinding. Zeker als het om klassiekers gaat. Omdat ik auto’s wil zien, voelen en ruiken. Zoals ik nog steeds de geur van mijn VW 1303- die ik jarenlang had- kan oproepen. Ook volg ik het actuele autonieuws op fabrikant- en politiek niveau met een timmermansoog. Om onderbouwde artikelen te schrijven. En een niet aflatende kennisbehoefte de belangrijke brandstofsoort vormt om mijn autoliefde voort te laten bewegen. Ik wil die kennis ook delen met echte automensen. Persoonlijk of via de sociale media. Ik wil die kennis ook zelf ervaren. Stap daarom regelmatig bij een dealer naar binnen. Bijvoorbeeld om te ervaren waarom een Mazda 3 in het C-segment zo dicht tegen benchmark Golf aan schuurt. Grijp vanaf 1989- het jaar dat ik mijn rijbewijs behaalde- nog steeds elke gelegenheid aan om in welke auto dan ook te rijden.
De prangende vraag
U heeft ondanks deze slechts selectieve lofzang op mijn onbezoldigde passie nog steeds die ene vraag: “Waarom reageert het Umfeld van ondergetekende nog altijd verbaasd op mijn autokeuze?” Ik ga het u vertellen. Ik rij al zes-en een half jaar in een een ijzersterke en solide rijdende auto. Met een goede uitrusting. Een fraaie kleur. Origineel fabriekslichtmetaal. En-daar komt ie- veel praktisch gebruiksgemak voor ons vijfkoppige gezin. En- daar komt er nog één- het is bovendien een auto die al zes en een half jaar verantwoordelijk is voor een dun mapje met garagerekeningen.
Autoliefhebber en liefhebber van...
U ziet het. Niet spannend. Maar wel goed. Een auto die bij mijn liefhebberij past. Want ik ben niet alleen een liefhebber van prachtig gestileerde auto’s. Ik ben ook een liefhebber van goede en betrouwbare auto’s. Zoals bijvoorbeeld een Mercedes-Benz 190 van de Baureihe W201. Of mijn eigen Opel Astra 1.6 16V Sports Edition II.