Het moet in 2000 zijn geweest. Ik was werkzaam voor een grote verzekeraar in het Noorden des lands, als commercieel (toen kon dat nog) hypotheekacceptant. Bij de organisatie, die het nationale schaatsen toen als sportief uithangbord had, heb ik altijd prima gewerkt. Een grote club, die mij vervulde van trots. De omvang van het bedrijf kende ook een keerzijde: Als individu was de invloed op de organisatie toen erg beperkt: de kleine vis, die door een plotselinge wending de oceaan niet in rep en roer kon zetten, dat idee.

Uiteraard was er op lokaal nivo wel sprake van invloed, maar organisatiebreed (of liever gezegd: vestigingbreed) was er toch meer voor nodig om binnen een korte periode de zaak te mobiliseren. Na drie jaar kwam mijn kans om dat te bereiken. 

Mijn vrouw werkte in die tijd bij een reisbureau. In dat tijdsbeeld was het ook gebruikelijk, dat uit het oogpunt van relatiemarketing de nodige incentives werden uitgedeeld. Een in Turkije-reizen gespecialiseerde organisatie had geregeld, dat het personeel van de vestiging waar mijn vrouw werkzaam was, gedurende drie weken een knalgroene Opel Agila 1.0 mocht gebruiken. Dat betekende, dat wij de auto ook een paar dagen in bruikleen zouden krijgen. U zult denken: wat heeft een Agila nou met Turkije te maken? 

Dat zat zo: de foeilelijke Opel was aan alle kanten voorzien met stickers van Turkse toeristenplaatsen, die geaccentueerd werden door kinderachtige afbeeldingen. Zo pronkte aan de rechterkant van de Suzuki Wagon R-kloon een etiket, waarop een met een zonnebril getooide kameel in een strandstoel een cocktail nuttigde. Verder waren er de strandballen en een paar papegaaien. Om een indruk te geven. 

Ondanks de combinatie kleur- miserabele bestickering gebruikten wij de met een driecilinder uitgeruste Opel regelmatig. Het mooiste doel was voor mij het mobiliseren van de directie van mijn werkgever. Ik parkeerde het groene pretpark op wielen op een directieparkeerplaats, vlak naast de hoofdingang van het gebouw waar ik werkte. Dat betekende dat de auto nogal in het oog zou springen. Ik was andermaal benieuwd naar het reactievermogen van de directie, en vele collega’s. 

Voordat ik op mijn werkplek mijn computer had ingeschakeld, kwamen de eerste opmerkingen al. En stonden er al mensen voor de ramen. De onrust was veroorzaakt door een aan achthonderd mensen verstuurde mail met als inhoud: “Wil de eigenaar van een met kamelen bestickerde Suzuki (!) er voor zorgen, dat deze binnen nu en een kwartier in de parkeergarage wordt geparkeerd? U weet de weg!” En vervolgens werd het nog een keer omgeroepen. Centraal wel te verstaan. Ook dat was heel wat, want doorgaans werd de centrale omroeporganisatie alleen ingezet voor ontruimingsoefeningen. 

Deze actie geldt nog altijd als de snelste, die ooit door mijn voormalige directie is uitgezet. Missie geslaagd. 

Ik vraag me trouwens tot op de dag van vandaag nog steeds af of diegene die opdracht heeft gegeven, de bewuste mail te verzenden, ooit in Turkije op vakantie is geweest …

Dit artikel werd eerder ook door Erik van Putten geplaatst binnen de myweblog-sectie van www.Autoweek.nl