Door: Erik van Putten

Op dit moment zendt Veronica op de vrijdagavond een bijzondere serie Top Gear afleveringen uit. In deze bijzondere variant van het decennia oude Britse programma worden de 41 meest spraakmakende reportages van Clarkson, Hammond en May- verdeeld over acht afleveringen- uitgezonden. In het eerste deel van deze automobiele camera opera kwam een werkelijk schitterende reportage uit Oost-Europa voorbij. Ik wist van het bestaan maar zag hem nog nooit.

Indrukwekkende reportage
De kijker mocht van de regisseurs nog eens meegenieten van een indrukwekkende reportage die onder instingatie van het drietal in Roemenië werd opgenomen. Doel van de reis: de ontdekking van de de weg die tussen 1970 en 1974 werd gebouwd in opdracht van dictator Nicolae Ceaucescu, met het doel snel een militaire interventie te kunnen organiseren: de Transfagarasan. De aanleg ging niet zonder slag of stoot. 6000 ton dynamiet werd gebruikt om ruimte vrij te maken voor de aanleg van dit asfaltlint. Daarvoor betaalden volgens officiële bronnen 40 militairen de allerhoogste prijs: men moest de werkzaamheden bekopen met het afscheid van het leven.

Adembenemend Fata Morgana
Uiteindelijk kreeg de kijker een treffend beeld voorgeschoteld van datgene waarvoor 40 Roemenen hun leven gaven. Aan het eind van de prachtige reportage in Roemenië- waarbij treffend diverse karakteristieken van het oost-Europese land in beeld werden gebracht- bereikten de Drie Musketiers- het doel. Als een fata morgana doemde ineens een werkelijk fantastisch wegennet vol haarspeldbochten en rechte stukken op. Het panorama dat de cameramensen van Top Gear in beeld brachten was werkelijk adembenemend. Jeremy Clarkson was net zo verrast als ik, die met open mond de in de Leeuwarder huiskamer binnendringende beelden aanschouwde. Dank zij het fantastische camerawerk reed ik de route haast zelf, en voor even wilde ik als 44-jarige Clarkson zijn. Hoe onsympathiek ik hem bij tijd en wijle ook vind. Dat laatste gegeven nam ik tijdens het aanschouwen van de reportage voor lief.

Voelen en bedwingen
Ik heb de reportage uit 2009 vijf keer gezien. Van begin af aan. En proefde de sensatie telkens weer. Een euforie die ik zelf ooit nog eens wil ervaren. Ik heb de DN7C in de Transsylvanische Alpen definitief op de wensenlijst geplaatst. Ik wil hem rijden. Ik wil ook die opbouw naar de apotheose op 2.042 meter ervaren. De sensatie voelen wanneer het Balea Meer bij dat hoogtepunt opdoemt. Ik wil de Transfagarasan voelen en bedwingen in de auto die ik nog altijd als mooiste ooit beschouw: de Mercedes-Benz W113. De Pagode. De 280 SL in Roadster variant. Het zal- als het ooit gebeurt- de allermooiste ervaring zijn als automobilist. Als autoliefhebber. Als man met benzine in het bloed. In een auto die perfect in een zinderende omgeving harmonieert. En die als geen ander nog even elegant over zijn schouder kijkt terwijl gemengde gevoelens de lading van de rit alleen maar imposanter maken.

Stil protest en eresaluut
Want de gedroomde rit wordt ook een protest met terugwerkende kracht. Met de auto van het machtige merk met de ster als heilige graal. Een symbool waar de beleidsbepalers in de communistische regimes van gruwden. En dan is juist de Baureihe W113 dankzij zijn romantische en krachtige subtiliteit heel vilein en met terugwerkende kracht in staat het stille protest te houden tegen het regime dat tot 1990 in Roemenië plaatshad. Hij is in staat om- net als zijn grotere Mercedes-broers- een eresaluut aan de slachtoffers van de bouw te geven. Omdat zij- zonder het te weten- werkten aan de meest indrukwekkende weg van Europa. Omdat zij- zonder dat als doelstelling te hebben- zorgden voor de meest ultieme en beladen rij-ervaring van velen. Omdat het 151 kilometer metende kunstwerk in Centraal Roemenië the Last Road was van de betreurde Roemeense militairen.